Δ Ι Κ Α Ι Ω ΣΗ

Το ρήμα δικαιώνω στην παθητική φωνή: δικαιώνομαι – από το αρχαίο ρήμα δικαιώ, εξ ου και δίκιο και δικαίωση – παραπέμπει σε αυτό που αποδεικνύεται σωστό ή σε αυτό που δικαίως έγινε.

Η δικαίωση συνήθως είναι άλλοτε η αναγνώριση ότι κάτι ήταν και είναι δίκαιο και άλλοτε η αναγνώριση ότι κάποιο άξιζε να γίνει, ότι ήταν σωστό να γίνει.

Για να συμβεί όμως τούτο και μάλιστα στην περίπτωση που ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποδεχτεί και αναγνωρίσει πως κάτι που συνέβη στο παρελθόν, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά απ’ αυτό που έγινε και το οποίο τελικά αποδεικνύεται ως το ορθότερο, δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Η αρετή και η τόλμη σίγουρα θα μπορούσαν να αποδειχτούν χρήσιμα διεργασιακά εργαλεία για την εσωτερική αυτή μεταστροφή.

Αν μάλιστα έχει συμβεί και έχει προηγηθεί αποδοκιμασία σε σχέση με εκείνο που συνέβη, τότε για τη μεταστροφή των νοητικών λειτουργιών του νου θα πρέπει αυτές να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση και ετοιμότητα, ώστε να δύνανται να αναδιπλωθούν για να οδηγήσουν την νόηση σύμφωνα με τις αρχές και τους νόμους της λογικής.

Με άλλα λόγια η δικαίωση προϋποθέτει την σύμπραξη εκείνων των νοητικών στοιχείων, που πριν ίσως δεν συντονίστηκαν στην από τις περιστάσεις επιβαλλόμενη ορθή συχνότητα.

Ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας με όσα γνωστά τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν στη χώρα μας και με όσα ακολούθησαν μετά την συνάντησή του στις 12/7/2015 με τους Ευρωπαίους ηγέτες, αποδεικνύεται το κλειδί του μέλλοντός της, ανεξάρτητα από τα όσα πολλά μπορούν να καταλογιστούν στον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αποδεικνύεται το κλειδί του μέλλοντος της Ελλάδας, ακριβώς γιατί έστω και την ύστατη στιγμή έκανε την εκ της πραγματικότητας επιβαλλόμενη αυθυπέρβαση. Υπερέβη τον παλιό αντίπαλο της πραγματικότητας εαυτό του, κοιτάζοντάς την κατάματα. Είδε και έμαθε πολλά. Δηλαδή ήλθε πρόσωπο με πρόσωπο με δεδομένα που υπήρχαν από πριν και τα οποία συγκροτούν την έννοια της πραγματικότητας.

Και τι δεν είδε ο Αλέξης Τσίπρας. Διαπίστωσε, πως έξω από την Ευρώπη δεν υπάρχει «υπερηφάνεια». Γιατί η Ευρώπη, ανεξάρτητα αν η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση διάγει την εφηβική της ηλικία, είναι Ελληνική και δεν πρέπει να την εγκαταλείψουμε ή να την χαρίσουμε σε άλλους. Αλήθεια, τι είδους υπερηφάνεια μπορεί να νοηθεί, όταν κάτι ακριβό που ανήκει σε κάποιον το αρπάζουν με πονηριές άλλοι; (βλ. άρθρο του γράφοντος με τον τίτλο «Η Ευρώπη ανήκει και στους ΄Ελληνες» που δημοσιεύτηκε στις 9/2/2012 στις τοπικές εφημερίδες ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ και ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ).

Είδε ο Αλέξης Τσίπρας πως έξω από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση υπάρχει «ναρκοπέδιο» και την λέξη αυτή δεν την χρησιμοποίησε στην τύχη (κάποιοι άσπονδοι γείτονές μας, εκτός των άλλων, από καιρό τώρα ψιθυρίζουν για την αναγκαιότητα αναθεώρησης της Συνθήκης των Σεβρών και καλό θα είναι οι αδιάφοροι να σπεύσουν να πληροφορηθούν τι σημαίνει τούτο).

Είδε ο Αλέξης Τσίπρας πως οποιοδήποτε κόστος και θυσία για την παραμονή μας στην Ευρώπη είναι μικρότερο κακό από εκείνο το οικονομικό, εθνικό και πολιτισμικό κόστος που μπορεί να συμβεί με την έξοδό μας από αυτήν. Μάλιστα η παλιά δραχμή που ξέραμε ανήκει στο παρελθόν και καμιά ομοιότητα δεν θα μπορούσε να έχει με την οραματιζόμενη από κάποιους νέα εκτός από το όνομα.

Πείστηκε ο Αλέξης Τσίπρας πως για να εξακολουθήσει να υπάρχει το Ελληνικό Κράτος ως σύγχρονη Πολιτεία, πρέπει να απαλλαγεί από τις κρατιστικές της παθογένειες και πως προς τούτο απαιτούνται βαθιές μεταρρυθμίσεις. Και πως οι κόκκινες γραμμές είναι προσχηματικές ρητορικές αναμονής και όχι πρακτικές ορθολογικής πολιτικής δράσης. Οι κόκκινες γραμμές των ΄Αγγλων στρατιωτικών στον πόλεμο της Κριμαίας που είχαν χαραχθεί επί του εδάφους, δεν ήταν η αρχή αλλά το τέλος της εκεί παρουσίας τους.

Είδε και διδάχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας πως το πολιτικοοικονομικό status της Ευρώπης δεν μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα, όπως κάποιοι συνεργάτες του αλλά και ο ίδιος με έμφαση ισχυρίζονταν και με σιγουριά ανέμεναν ότι θα συμβεί μετά από διαρκείς παλινωδίες και χρονοβόρες διαπραγματεύσεις πότε της «δημιουργικής ασάφειας» και πότε της «καταστρεπτικής συνέπειας».

Είδε ο Αλέξης Τσίπρας εκείνο που λέει και ο Αισώπειος μύθος, πως ο ταύρος ούτε καν αντιλήφτηκε το κουνούπι που κάθησε στο κέρατό του. Καμιά οικονομική κατάρρευση της Ευρώπης δεν απειλήθηκε από το παρ’ ολίγον grexit της χώρας μας.

Σίγουρα, μεταξύ άλλων πολλών που πριν τα λιθοβολούσε, θα διδάχτηκε και πράγματα που ίσως στο μέλλον του φανούν χρήσιμα. ΄Ετσι ο ίδιος πέτυχε να γίνει εκείνο που επιβαλλόταν με την αποφασιστική βοήθεια της πλειοψηφίας των ηγετών της Ευρωζώνης και μάλιστα και με την αγωνιστική συμπαράσταση του μεγαλύτερου μέρους της Ελληνικής αντιπολίτευσης.

Δηλαδή όλοι εκείνοι που πριν ελοιδορούντο και υβρίζοντο ως «προδότες», «εκμεταλλευτές», «πουλημένοι», «γερμανοτσολιάδες», «τοκογλύφοι»,συνέβαλαν  ώστε η Χώρα να μην πέσει στο ναρκοπέδιο της ολικής συντριβής, που κατά τον ίδιο θα γινόταν με την απομάκρυνσή μας από την Ευρωζώνη. Ο ισχυρισμός για δήθεν πραξικόπημα των Ευρωπαίων κατά της Χώρας μας είναι έωλος και περισσότερο πρόκειται για πολιτικό λογοπαίγνιο προς εσωτερική κατανάλωση.

Ο πρωθυπουργός της Χώρας Αλέξης Τσίπρας με την αυθυπέρβασή του επέλεξε μια αποφασιστική για το μέλλον της Χώρας επιλογή, που αν ολοκληρωθεί θα δικαιώσει τόσο την αριστερή διακυβέρνηση όσο και το δικό του πολιτικό πρόσημο, γιατί ιστορικά η δικαίωση είναι πάντα η αμοιβή του σώφρονος πολιτικού. Ο μεγάλος διανοητής και οικονομολόγος Τζων Κένεθ Γκάλμπρεϊθ το είχε πει πριν: «Στις δύσκολες στιγμές σωστός πολιτικός είναι εκείνος που μπορεί και επιλέγει την δυσαρέσκεια αντί της καταστροφής».

Τελειώνοντας, θα πρέπει ιδιαιτέρως να αναφερθεί και κάτι άλλο ιστορικά και ηθικά επιβεβλημένο. Πρόκειται για μια δικαίωση που αναμενόταν μεν, πλην όμως ήλθε αρκετά γρήγορα. Δεν είναι του παρόντος και θα αποφύγουμε να αναφερθούμε στους λόγους της πολύμορφης κρίσης, που βιώνει η χώρα μας κυρίως από το 2010 και μετά, η οποία οφείλεται σε ποικίλους λόγους, που κατά τον γράφοντα εκκινούν από τον καιρό της λήξης του εμφυλίου σπαραγμού και που δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του λαού αυτής της χώρας αρκέστηκε περί τούτου σε μια καλά κατασκευασμένη πλην όμως απλοϊκή και λαϊκίστικη πληροφόρηση.

Αρχικά το ΠΑΣΟΚ και κυρίως οι Γ. Παπανδρέου και ακολούθως ο Ε. Βενιζέλος «έπιασαν» πριν από τους άλλους το καυτό σίδερο της κρίσης. Και χωρίς μικροκομματικά και πελατειακά προσχήματα βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με την αδυσώπητη πραγματικότητα, όπως τώρα ο Αλέξης Τσίπρας. Και μάταια επιχείρησαν να την κάνουν κατανοητή και στους υπόλοιπους. Προσπάθησαν μόνοι. Καμμιά βοήθεια από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Εμπαίχτηκαν, κατηγορήθηκαν από αντίπαλους και δικούς καθώς και από τους άφρονες των ΜΜΕ και ανθρώπους δήθεν των γραμμάτων .

Το ΠΑΣΟΚ κατασυκοφαντήθηκε, ταπεινώθηκε και συρρικνώθηκε αλλά άντεξε .Οι εναπομείναντες έδωσαν δείγματα υψηλής πολιτικής παιδείας και ταυτόχρονα χάριν του εθνικού συμφέροντος ανήγαγαν την πολιτική συναίνεση σε αρετή, συνεργαζόμενοι αρχικά με την Ν.Δ. και ακολούθως με την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα κατ’ ιδίαν μέρη της όλης περιπέτειας του ΠΑΣΟΚ και των Γ. Παπανδρέου και Ευάγγ. Βενιζέλου και των όσων άλλων άντεξαν και με τη στάση τους τίμησαν τον εθνικό πολιτικό πολιτισμό τώρα, εκ των υστέρων μεν και με ανυπολόγιστο κόστος δε ξαναγράφονται και ξαναδιαβάζονται πάνω στις ίδιες γραμμές της ορθολογικής γραφής και γνώσης, όπου ως επικεφαλίδα υπάρχει η λέξη «δικαίωση».

Σπάρτη, 15 Ιουλίου 2015

Παναγιώτης Κομνηνός