«Εξαιρετική περίπτωση αντίστασης»

          Τους τελευταίους 2-3 μήνες συνέβησαν πράγματα, που κανείς πριν δεν μπορούσε να διανοηθεί. Όχι μόνο στο σπίτι μας, στην πόλη μας, στη χώρα μας, αλλά σ΄ολόκληρο τον κόσμο. Νοιώσαμε ένα κίνδυνο, που δεν κατανοούσαμε. Κλειστήκαμε μέσα. Αφήσαμε τις δουλειές μας. Ξεκόψαμε από τις συνήθειές μας. Η πανδημία του κορωναϊού μάς έκανε άνω κάτω.

          ΄Ενας άγνωστος και αόρατος εχθρός κυριολεκτικά προ των πυλών της υγείας και της ύπαρξής μας.Και μεις ανέτοιμοι αλλά και πάνω στον πανικό μας ανίκανοι στην αρχή να τον αντιμετωπίσουμε. ΄Όμως δεν σηκώσαμε τα χέρια ψηλά. Ούτε κάναμε πίσω. Επιλέξαμε τη σύγκρουση και τον πόλεμο. ΄Ολοι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων όπως διαχρονικά  γίνεται σε ανάλογες κρίσεις. Και συνέβη εκείνο που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία.

΄Ολοι μαζί και ο καθ΄ένας στο πόστο του σ΄ολόκληρο σχεδόν  τον πλανήτη. Μπροστά οι επιστήμονες και οι περισσότερο ειδικοί μαζί με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό εν γένει προσωπικό. Μαζί και οι κυβερνώντες, που για πρώτη πάλι φορά στα παγκόσμια πράγματα δεν είχαν τον πρώτο λόγο. Ακόμη και οι ηγήτορες και λειτουργοί των παγκόσμιων εκκλησιών και θρησκειών κι αυτοί ακόλουθοι. Και  μαζί τους ομοίως για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία όλοι εμείς οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου, πειθαρχημένοι  και αποφασισμένοι σε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια αντίληψη αντίστασης, με αναφαινόμενα όμως  και επιθετικά χαρακτηριστικά.

          Μια καθολική αντίσταση έξω από τα εθνικά σύνορα και κάθε είδους ιδεολογίες και αμφιλεγόμενα συμφέροντα, που μπορεί ίσως να θεωρηθεί και ως ένα ελάχιστο μεν αλλά ευοίωνο δείγμα μιας κάποιας ανάλογης ωρίμασης του ανθρώπινου είδους. Διαφορετική από τις εθνικές κατά καιρούς αντιστάσεις που είχαν να κάνουν με επικίνδυνους μεν αλλά γνωστούς  και διαχειρίσημους   εχθρούς. Σαν κάτι από φανταστική ιστορία επίθεσης κατά του πλανήτη μας από άγνωστους  εξωγήινους, που κι αν έτσι μπορούσε να συμβεί, όπως σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας βλέπουμε καμμιά φορά, δεν  υπάρχει αμφιβολία, πως όλοι οι πολίτες του κόσμου την ίδια επιλογή θα κάναμε. Θα αντιστεκόμαστε και θα  πολεμούσαμε  κατά πως επιβαλλόταν, διότι απλούστατα όπως και τώρα συμβαίνει με τον  κορωναϊό,  θα συνειδητοποιούσαμε πως το υπέρτατο αγαθό για τον άνθρωπο, είναι η επιβίωσή του και η ύπαρξή του, που σε ανάλογες περιπτώσεις  πρέπει να είναι υπόθεση ανθρωπίνως συνολική και όχι ατομική και στενά εννοούμενη εθνική.

          Ο άνθρωπος είναι ικανό και έξυπνο όν και  παρά τις άσχημες πλευρές και  υπαρξιακές αδυναμίες του, θεωρείται βέβαιο πως  θα καταφέρει και θα υποτάξει τον  covid-19 και σύντομα η μεγάλη αυτή περιπέτεια της ανθρωπότητας θα τελειώσει νικηφόρα .Δεν θα πρέπει όμως να ξεχαστεί.

          Οι καλές αλλά και οι κακές στιγμές της ατομικής και συλλογικής ιστορίας επιβάλλεται να είναι  παρακαταθήκες χρήσιμες για το μέλλον, ώστε οι άνθρωποι να γίνονται περισσότερο σοφοί. Και αναμφίβολα η πανδημία του κορωναϊού μάς προσφέρει  ευκαιρίες, για να μπούμε σε μια νέα φάση αναθεωρήσεων και υπερβάσεων, που θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή μας περισσότερο συμβατή, με ό,τι καλύτερο δικαιούται από τον φυσικό και φιλοσοφικό εν πολλοίς προορισμό του ο άνθρωπος, που κατά τον δικό μας Δημήτριο Λιαντίνη μπορεί να επιτευχθεί με την αφύπνιση της ηθικής συνείδησης του ανθρώπουαπέναντι στον συνάνθρωπο αλλά και απέναντι στη φύση. 

          Να τα ξαναδούμε όλα. Αλλά να σταθούμε περισσότερο στα σημαντικά. Να κατανοήσουμε και να  αποδεχτούμε, επί τέλους, πως ο άνθρωπος είναι ύψιστη και αδιαπραγμάτευτη αξία πάνω από τη σκέτη ύλη, τις κάθε είδους αδυσώπητες  αγορές, τις πλαστικές οικονομίες, τους χωμάτινους κροίσους , τους εμπόρους  φονικών όπλων και  ανίερων συμφερόντων, που χρειάστηκε ένας τόσο δα  κορωναϊός για να επιβεβαιωθεί του λόγου το άληθές.

Να ξαναδούμε  τις ανθρώπινες σχέσεις μας. Να ταξινομήσουμε κατά το δυνατόν καλύτερα τις επιλογές ζωής μας. Να αποδεχτούμε, πως όλοι είμαστε χρήσιμοι και πως όλοι μαζί ικανοί για σπουδαία πράγματα . Με σεβασμό στα κοινωνικά αλλά και στα  διακρατικά συμβόλαια ειρηνικής και  αλληλέγγυας συμβίωσης. Αφήνοντας πίσω  στη μοναξιά του ανορθολογισμού  τους όλους εκείνους τους, συμπαθείς κατά τα άλλα, συνωμοσιολόγους, λαϊκιστές, ραντιζόμενους και  μυθοπλάστες, οι οποίοι εμφανίζονται συνήθως σε περιόδους κρίσεων και αποπροσανατολίζουν κάποιους αφελείς πολίτες με αλλοπρόσαλες θεωρίες και συναφή αφηγήματα.

  Και  αν χρειαστεί έτοιμοι να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα αγαθά εκ της ειρηνικής συμβίωσης, έναντι οιασδήποτε άγνωστης ή και γνωστής   επιβουλής, ακόμα και με πράξεις συλλογικής αντίστασης ενάντια σε κάθε τι, που μπορεί να θέσει υπό διακινδύνευση τη νομοτελειακή πορεία προς τη ζωή και εξέλιξη τού ανθρώπινου είδους  αλλά και κάθε ανθρώπου χωριστά.

Σε ένα χωροτόπο, όπου συνυπάρχουμε με τα υπόλοιπα είδη της δημιουργίας και για τον οποίο είναι καιρός να νοιαστούμε περισσότερο. Παρεμπιπτόνως, από το διάστημα ο πλανήτης Γη φαντάζει γαλάζιος και γεμάτος  θαύματα. Η διάρκεια αυτού του μεγαλειώδους και ίσως μοναδικού σ΄ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα δημιουργήματος ,που είναι το πραγματικό μας σπίτι,  εξαρτάται κατά πολύ και από εμάς.

Σε σχέση με εμάς τους ΄Ελληνες που  έχουμε τη ξεχωριστή τύχη, να είμαστε πιο κοντά από άλλους λαούς σε πολλά από τα σημερινά οικουμενικά κεκτημένα ως ιστορικοί δικαιοπάροχοι τούτων, λογικό είναι να αξίζουμε εύσημα, γιατί αποδείξαμε, για μια ακόμη φορά στη μακραίωνη ιστορία μας, πως παρά  τις ιδιορρυθμίες μας αν χρειαστεί κάνουμε αυτό που πρέπει και όχι οτιδήποτε άλλο που, κάτω από συνήθεις περιστάσεις , θα θέλαμε να κάνουμε. Κι ακόμη επαναβεβαιώσαμε τα στοιχεία της διαχρονικής αντιστασιακής μας ταυτότητας. Η πορεία του έθνους μας εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι μια διαρκής αντίσταση  ύπαρξης ενάντια σε κάθε επιβουλή. ΄Ετσι εξηγείται το ότι εξακολουθούμε να υπάρχουμε διαρκώς μέχρι σήμερα και ας λένε κάποιοι και μάλιστα δικοί μας  πως είμαστε έθνος νέο.

          Γνωρίζουμε καλύτερα από πολλούς άλλους τη στρατηγική της νικηφόρας αντίστασης και γ΄αυτό  ως τετιμημένοι θέλουμε να συνυπάρχουμε μαζί τους και κυρίως, όπως κατά τον Ηρόδοτο,  ως όμαιμον, ομότροπον και  ομόγλωσσον γένος.

          Οι αντοχές μας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και η σθεναρή αντίστασή μας στους μήνες της πανδημίας αποδεικνύουν, πως εκείνο που στο τέλος  θέλουμε να κάνουμε, μπορεί να συμπορεύεται και με εκείνο που πρέπει να κάνουμε, ώστε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως ένα άξιο οικουμενικό έθνος. Μακάρι όλες αυτές οι περιπέτειες να μας διδάξουν  αλλά και να ανατάξουν την οικεία στο βάθος-βάθος αυτογνωσία μας και προεχόντως  την αυτοεκτίμησή μας, έτσι που στο τέλος όλα αυτά  να μας βγουν σε καλό.

                                        Σπάρτη,18-5-2020

                                        Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός